Ontslag is zelden neutraal. Soms voelt het als een dreun, soms als opluchting. In deze blog lees je wat het je kan brengen, ook als het nog rauw voelt.
Je zou het misschien niet verwachten, maar ik heb het in de afgelopen jaren regelmatig gezegd:
“Gefeliciteerd met je ontslag.”
Niet om te choqueren.
Niet om te bagatelliseren.
Maar omdat het soms écht een cadeau in vermomming is.
De afgelopen jaren heb ik ze zien komen en gaan.
Mensen voor wie het ontslag als donderslag bij heldere hemel kwam en mensen die het allang zagen aankomen en stilletjes afwachtten, vaak om hun rechtspositie te behouden of simpelweg omdat het lastig is om zelf de knoop door te hakken.
In gesprekken komt het dan vaak naar voren:
- “Ik zat er al tijden niet meer op mijn plek.”
- “Ik had dit duwtje blijkbaar nodig.”
- “Eigenlijk voelde ik het al, maar ik durfde niet.”
En precies dát maakt dit zo herkenbaar.
Want als je lang genoeg wacht, dan wordt de keuze uiteindelijk voor je gemaakt.
En dan is er ook die andere groep
Mensen die het níet zagen aankomen, die compleet verrast werden, bij wie het voelt alsof de grond even wegvalt.
Dan is er rouw. Verdriet. Woede. Schaamte. Verwarring.
En dat mag er allemaal zijn.
Want of je nu zelf kiest om weg te gaan, of die keuze wordt voor je gemaakt er is áltijd tijd nodig om afscheid te nemen. Om ruimte te maken, om te landen voordat je weer kunt opstijgen.
Als je lang genoeg wacht, wordt de keuze voor je gemaakt
Sommigen wachten uit angst, anderen uit loyaliteit.
Of simpelweg omdat het leven druk genoeg is.
Totdat het moment komt dat iemand anders de knoop doorhakt.
Je functie vervalt. De organisatie verandert. Je past niet meer in het plaatje.
En dan sta je daar.
Soms opgelucht.
Soms totaal uit het veld geslagen.
Dan sta je ineens met lege handen. Of juist met ruimte voor iets nieuws.
Afscheid nemen hoort erbij
Of je er nu zelf voor kiest of niet, er is altijd een vorm van afscheid nodig.
Ruimte om te rouwen. Om los te laten.
Niet alleen van je werk, maar van een stuk identiteit, zekerheid, dagelijks ritme.
Je hart weet vaak eerder wat klopt
Een vriendin zei ooit iets wat me altijd is bijgebleven:
“Als je ergens nog met je hart zit en met je hoofd al weg bent, kun je niet verliefd worden.”
En als je met je hart allang vertrokken bent, kan je hoofd je nog maandenlang vasthouden in iets wat ooit veilig leek. Een goed betaalde baan. Zekerheid. Status.
Maar ondertussen…ben je op.
Kom je thuis als een uitgewrongen vaatdoek.
Zit je energiebanksaldo op rood.
Geen zin. Geen ruimte. Geen jij meer.
Met alle gevolgen van dien.
Betaald in euro’s óf in energie
Ik zeg het vaak tegen mijn klanten:
Je wordt in het leven betaald in euro’s, of in energie. Een goed salaris is fijn.
Maar wat heb je eraan als je thuiskomt zonder puf, uitgeteld op de bank ploft, niets meer geeft om je werk
en vooral aftelt naar het weekend omdat alles energie kost?
Als je energiebanksaldo structureel in de min staat, is het misschien tijd om opnieuw te kijken naar wat werk je mag brengen en niet alleen wat het je oplevert.
Ontslag kan een begin zijn
Wat op het eerste gezicht voelt als verlies, kan zomaar de opening zijn naar iets nieuws.
Naar ruimte. Richting. Herstel.
En uiteindelijk… naar werk dat weer bij je past.
📌 Ben je op zo’n punt beland?
📌 Sta je net aan het begin van dat proces?
📌 Of weet je al langer dat het schuurt?
Zit jij in zo’n fase? Dan ben je van harte welkom voor een vrijblijvend gesprek.
Of kijk hier alvast naar het loopbaantraject dat ik aanbied via InspiraTos.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Reactie plaatsen
Reacties