Roeptoeteraars versus de stille krachten…
Het terugkerende thema deze maand in de gesprekken is het gevoel van oneerlijkheid. In een loopbaantraject bekijken we ook altijd de huidige situatie, wat bevalt goed en wat valt je tegen. Wat wil je in een volgende stap anders zien.
Deze maand komt veelvuldig het gevoel van oneerlijkheid terug in de gesprekken. Oneerlijkheid in diverse vormen, van het gevoel dat een collega meer kansen krijgt, dat iemand minder inzet hoeft te leveren of dat de verkeerde persoon gewaardeerd wordt voor het werk wat er door een heel team is verricht. Het gevoel van onrechtvaardigheid doet veel met een mens. Zelfs zoveel dat er overwogen wordt om de organisatie te verlaten….
Het gevoel wordt natuurlijk altijd gevoed door situaties & historie maar ook door een gunfactor.
In een van de situaties kwam naar voren dat degene die de erkenning kreeg voor een succesvol resultaat, weinig positieve bijdrage aan het project had geleverd. Ze had de afgesproken taken niet opgepakt, ze ontweek elke mogelijke acties, wel gaf deze collega consequent aan hoe druk ze het wel niet had. Bleef ze consequent vertellen welke resultaten ze vond dat ze had behaald.
Onzichtbaar was ze dus niet helemaal, ze was voldoende aanwezig in het blikveld van mensen om uiteindelijk toch die erkenning te krijgen…. Tja en daar kun je dus wat van vinden…
Of je kunt jezelf de vraag ook stellen of jijzelf wel zichtbaar genoeg bent.
Of jijzelf wel weet hoeveel impact dat jij maakt met wat jij allemaal doet.
Ben je er voldoende trots op, zodat je dit ook wil/durft te delen met anderen?
Want hoe moeten anderen weten wat je allemaal doet, bereikt hebt of welke impact dat jij maakt als jij dit niet zelf eerst erkent?
Natuurlijk heeft de eerste situatie ook te maken met gunnen. Ze gunde het haar
collega ook gewoon niet om die valse erkenning te krijgen, want het beeld is dat ze steeds duikt als er iets moet gebeuren, zal nooit een stapje extra zetten etc…
Dat is dan weer anders dan die collega die ze het juist zeer gunde. Die al bijna 15 jaar de stille kracht van de afdeling is. Die steeds op komt dagen. Die de klussen oppakt die blijven liggen. Én hier geen ruchtbaarheid aan geeft, omdat het toch zo hoort, het samen doen. Die collega gunde ze die erkenning dus juist wel. Ook zij had in het project flink de handen uit de mouwen gestoken, maar omdat dit niet zichtbaar is voor velen, kreeg ook zij die erkenning dus niet.
Ook daar kun je natuurlijk iets van vinden….
Maar het is niet altijd vanuit slechte bedoelingen dat iemand de erkenning niet krijgt. Niet iedereen ziet alles.
En ja in de wereld dat roeptoeteraars zichtbaarder zijn, zichzelf ook eerder op de borst kloppen is de realiteit dat de kansen groter zijn voor een roeptoeteraar om valse erkenning te krijgen dan dat een stille kracht de verdiende erkenning krijgt.
Wat kun je er zelf aan doen?
- Wees je bewust van je eigen impact op deze wereld, jouw bijdrage.
- Deel op z’n tijd jouw successen en wees trots op jezelf en wat je doet.
- Wees alert op de waardevolle bijdrage van een ander en geef een compliment, zodat die ander wellicht ook zelf eerder erkent wat zijn waardevolle bijdrage is. Help elkaar hierin.
Samen kunnen we de wereld een stukje mooier maken.
En die roeptoeteraars?
Wat je aandacht geeft groeit, dus kies de manier waarop jij aandacht geeft!
Je kunt dus soms, wellicht voor sommigen, te eerlijk zijn en er iets van zeggen of…
Laat ze maar toeteren.
Voor velen is het allang duidelijk dat sommige verdiensten geen eigen verdiensten zijn…
Mijn kandidaten namen vooral mee dat ze wellicht soms ook wel écht te bescheiden zijn, en niet kunnen verwachten dat anderen zien wat ze doen als ze hier geen enkele ruchtbaarheid aan geven. #bewustwording
Als je onzichtbaar bent kun je niet gevonden worden....
Herken jij het beeld dat roeptoeteraars soms valser erkenning ontvangen of is er voldoende zicht op de juiste bijdrage van een ieder? Ik lees graag jouw persoonlijke ervaring.
Reactie plaatsen
Reacties